Rinko Kawauchi

 

Rinko Kawauchi

Bron:Wikipedia

 

Gewone momenten van het leven

Rinko Kawauchi, geboren in 1972, is een Japanse fotograaf. Haar werk wordt gekenmerkt door een serene, poëtische stijl, waarin de gewone momenten van het leven worden weergegeven.

 

Carrière

Kawauchi raakte geïnteresseerd in fotografie tijdens haar studie grafisch ontwerp en fotografie aan de Seian University of Art and design, waar ze in 1993 afstudeerde. Ze werkte eerste een aantal jaren in de commerciële fotografie voor een reclamebureau voordat ze aan een carrière als kunstfotograaf begon. Ze heeft in een interview gezegd dat ze eigenlijk nog steeds in de reclamewereld werkt. Haar achtergrond en ervaring met design hebben de bewerkingen en arrangementen van foto's in haar series beïnvloed. Kawauchi denkt vaak na over nieuwe manieren om naar haar foto's te kijken, waardoor ze nieuwe betekenis en waarde in haar werk kan blijven vinden. Er is weinig bekend over haar persoonlijke leven en familie, maar via haar fotoboek Cui Cui portretteert ze de herinneringen aan haar familie, die ze naar eigen zeggen al meer dan tien jaar fotografeert. De foto's in genoemd boek leggen alle gewone dingen en emoties van het leven vast, variërend van het geluk van de bevalling tot het liefdesverdriet van de dood.

 

Rolleiflex

Op 19-jarige leeftijd begon ze afdrukken te maken van haar eerste zwart-wit foto's, en pas vijf jaar later begon ze kleurenfoto's af te drukken. Na met verschillende camera's te hebben geëxperimenteerd, besloot ze bij de Rolleiflex te blijven, die ze nog steeds gebruikt.

 

Boeken

In 2001 werden drie van haar fotoboeken gepubliceerd: Hanako (een Japanse meisjesnaam), Utatane ('dutje') en Hanabi ('vuurwerk'). In de daaropvolgende jaren won ze in Japan prijzen voor twee van de boeken. In 2004 publiceerde Kawauchi Aila; in 2010 Murmuratie en in 2011 Verlichting.

 

Shinto

Kawauchi's kunst is geworteld in het Shinto, de etnische religie van de bevolking van Japan. Volgens Shinto hebben alle dingen op aarde een geest, en daarom is geen enkele onderwerp te klein of te alledaags voor Kawauchi's werk; ze fotografeert ook 'kleine gebeurtenissen waarvan je een glimp opvangt in het voorbijgaan', wat een gevoel van vergankelijkheid overbrengt. Kawauchi beschouwt haar beelden als delen van series die de kijker in staat stellen beelden in de eigen verbeelding naast elkaar te plaatsen, waardoor de foto een kunstwerk wordt en er uiteindelijk een geheel ontstaat. Ze werkt daarom graag in fotoboeken omdat ze de kijker in staat stellen nauw met haar afbeeldingen om te gaan. Haar foto's zijn meestal in het formaat 6x6 (vierkant). Toen kawauchi echter in 2010 werd uitgenodigd voor de Brighton Photo Biennial, fotografeerde ze voor het eerst digitaal en begon ze foto's te maken die niet vierkant waren. Kawauchi componeert ook Haiku-gedichten.

Ze woonde vele jaren in Tokyo en verhuisde in 2018 naar het platteland aan de rand van de stad.

 

Stijl

Sinds ze haar fotografische carrière begon, vertoonden kawauchi's foto's een unieke esthetiek en sfeer, waarmee ze intieme, poëtische en mooie momenten van de wereld om haar heen vastlegde. Ze hebben vaak schitterend en stralend licht die de opnamen een dromerige sfeer geeft. De verhevenheid van haar foto's wordt verder versterkt door haar gebruik van zachte kleuren en haar bewustzijn voor de schoonheid op zelfs de meest gewone momenten.

Er is niet één specifiek thema of concept dat Kawauchi verkiest te verkennen met haar beeldcreatie. Ze doet het eerder spontaan, ze observeert en reageert op alles om haar heen voordat ze iets gaat bewerken en bewerken. Ze concentreert zich op het fotograferen, fotografeert alles wat haar aandacht trekt voordat ze terugkijkt en nadenkt over waarom ze geïnteresseerd was in die onderwerpen. Een ander onderwerp dat ze in haar boek Ametsuchi onderzocht, was het gebruik van religieuze ceremonies en rituelen die zinspeelden op een aards cyclus waarbij de concepten van tijd en vergankelijkheid betrokken waren. In het boek beeldt ze de Japanse berg Aso af (de grootste actieve vulkaan van Japan die tevens behoort tot de grootse ter wereld), een heilige plaats voor een Shinto-ritueel genaamd Yakihata, en het vulkanisch landschap. Het ritueel Yakihata is een al lang bestaande traditie die ongeveer 1300 jaar teruggaat, waarbij landbouwgrond jaarlijks wordt verbrand om de duurzaamheid ervan voor nieuwe gewassen te behouden, in plaats van het gebruik van chemicaliën. De leefgemeenschappen in Aso behoren tot de weinige die deze traditie nog tot de dag van vandaag voortzetten. Ironisch genoeg beweert Kawauchi, terwijl ze getuige is van de wedergeboorte van landbouwgrond, dat ze haar oude zelf heeft verbrand en zelf herboren is.

In haar boek Halo onderzoekt ze dat thema verder met verschillende rituelen op andere locaties. Ze reisde naar Izumo, Japan, om getuige te zijn van een ritueel waarbij heilige vlammen werden aangestoken om de Goden te verwelkomen. Ze ging ook naar de provincie Hebei in China om daar de nieuwjaarsvieringen bij te wonen, waaronder een 500 jaar oude traditie van het gooien van gesmolten ijzer naar de stadsmuren om zo hun eigen vuurwerk te maken.

 

Prijzen

• 2002 Kimura Ihei Award
• 2009 Infinity Award for Art van de International Center of Photography
• 2012 Honorary fellowship van de Royal Photographic Society
• 2013 Minister of Education Award for New Arists
• 2013 Domestic Photographer Award, Higashikawa Prize, Higashikawa, Hokkaido, Japan

Publicaties, tentoonstellingen en collecties, zie Rinko Kawauchi.